Ngrasakake Katresnan

Sore mau ponakanku jumedhul ing omahku. Numpak beat dhuweke, kang dadi alat transportasine saben dina. Ing cepitan ngarep, katon ana bungkusan kerdus. Pengakune, kerdus kuwi isine sirsat. Sirsat saka mbahe bocah-bocah. Kanggo kulawargaku dan kulawargane ipeku. Cacahe sirsat ana enem. Dadi, kulawargaku entuk bagean telu, semana uga kulawargane ipeku. Dakadum kanthi adil, telu-telu. 

Sanajan kang diarani adil kuwi ora kudu padha cacahe. Nanging, amrih gampange ya dakbagi padha. Cara iki ora mrelokake pemikiran kang njlimet. Kersane mbahe mesthi kaya ngono uga. Sakulawarga entuk telu. Supaya padha-padha bisa ngrasakake. 

Ora mung ngrasakake sirsat, nanging ngrasakake katresnan. Awit, sejatine sirsat kiriman mbahe bocah-bocah ora mung cukup ditegesi winates ing jinising woh-wohan. Nanging, luwih jero saka kuwi, yaiku mralambangake tresnane wong tuwa marang anak. Mulane, saben ana kiriman saka wong tuwa marang putrane, ora pantes yen dideleng rupa barange. Sebab, bisa bae barange ora pati apik kang bisa nguciwani. Mula, delengen bae “jerone” rasa tresna. 

 Apa kang bisa didahar wong tuwa, bisaa dirasakake putrane uga. Mangkono lumrahe pangajeng-ngajenge kabeh wong tuwa tumprap putra-putrane. Nanging, yen wong tuwa nembe ngrasakake babagan kang ora enak, yen bisa putra-putrane aja nganti ngrasakake.