Pelesiran, Lumrahe Tutuku kanggo Tandha Tresna

          

Gambar kapethik saka guskom.blogspot.com

  Pelesiran lumrahe disenengi sapa bae. Wong kang wis  sepuh utawa isih enom, kabeh mesthi seneng. Wong kang manggon ing desa seneng yen pelesiran ing kutha. Kososkbaline, wong kutha ya seneng yen pelesirane menyang desa. Isa ngrasakake kahanan kang beda, ora kaya biyasane, pancen nyenengake banget.

            Akeh banget kahanan anyar kang diweruhi ing papan pelesiran. Kahanan anyar kuwi isa awujud apa bae. Endahe sesawangan alam, kayata gunung, ara-ara, segara, pante, guwa, kali, lan liyane. Unike sesawangan asil kabudhayan, kayata candi, ukir-ukiran, gambar, reco, lan liyane. Ana objek maneh kang uga nyenengake ati, kayata kebun binatang, hutan lindung, lan maneka warna wahana permainan.

            Tumrape wong kang lelungan pelesir, rasa bungahe ora mung kepengin dirasakake dhewe.  Nanging, kepengin uga isa dirasakake wong liyan, mligine wong kang ing omah lan kanca-kancane kang ora melu pelesiran.

            Mula, lumrahe wong kang pelesiran tutuku barang kang didol ing papan pelesiran. Barang kang dituku kuwi yen wis teka ing omah (sabaline pelesiran) diwenehake wong kang ora melu pelesiran. Kanti mangkana, wong-wong kang ana ing omah uga melu ngrasakake bungah. Rasa bungah nrima asil tutuku kuwi uga ndadekake bungahe sing nukokake. Awit, apa kang dadi kekarepane isa kawujudake.

            Sanadyan barang kang dituku regane murah, nanging gedhe tegese. Isa bae barang mau regane mung limang ewu, kaya-kaya ora ana ajine, kayata sandal jepit, gelang, gantungan kunci, kipas, lan sajenise. Nanging sejatine aja mung dideleng saka barange. Delengen saka alasane kenapa barang kuwi dituku lan diwenehake marang wong. Iku luwih aji. Awit, ing kono isa kita prangguli bab tandha tresna. Yaiku, wujud katresnan antarane wong kang nukokake lan kang ditukokake.  

            Babagan kuwi kalebu kabudhayan adi luhung kang urip ing tengah-tengahing bebrayan. Mula, prelu dijaga. Aja nganti muspra saka panguripan bebrayan awake dhewe. Diipuk-ipuk, cikben kabudhayan kuwi uga dirasakake dening anak-cucu kita nganti ing puputing jaman.