Nglayani wong liya iku ana untunge. Apa maneh yen cacahe wong kang dilayani akeh. Panggonane beda-beda. Ana sing ning kana, ana sing ning kene. Para kadang kang wis nate nglakoni, mesthi wae wis nemu untunge.
Sepisan, kenal marang wong akeh. Lanang-wadon, tuwa-enom, gedhe-cilik, sugih-mlarat, lan sakpanunggalane. Wong akeh mau mesthi beda-beda watake. Mula para kadang kang wis nate nglakoni, mesthi ngerti macem-macem watak. Luwih saka itu, kang luwih wigati, mangerteni kepriye carane mbangun pacelathon.
Mbangun pacelathon karo liyan kasebut wigati awit perangan iku sing bisa nuwuhake sesambungan apik utawa ora apik. Yen pacelathon kang kabangun nyenengake, mesthi apik. Yen apik, sesambungan sangsaya kepenak ing wektu-wektu sakbanjure. Nanging, yen pacelathon kang kabangun ora nyenengake, mesthi ora apik. Dadine, sesambungan ora kepenak. Sesambungan bisa pedhot.
Para kadang kang wis kulina nglayani akeh wong, mesthi pinter ing babagan mbangun pacelathon. Awit ing salawase nglayani marang wong, mesthi entuk kawruh akeh. Kawruh babagan bedane mbangun pacelathon karo wong siji lan sijine.
Yen mbangun pacelathon karo wong tuwa kudune piye, yen karo wong enom kudune piye. Yeng pacelathon karo wong lanang kudune piye, yen karo wong wadon kudune piye. Ya semono uga yen wicara karo liyane. Lumantar kuwi kabeh, para kadang sing kulina nglayani wong akeh, mesthi luwih kendel, pinter, lan trampil ing babagan sesambungan karo liyan.
Kaping loro, ngerti panggonan endi-endi. Yen wis ngerti panggonan endi-endi, bisa dadi jujugane liyan kang kepengin takon alamat. Alamat sing didudohake mesthi pener. Ora bakal nyasarake. Yen ora nyasarake, mesthi wae luwih efektif lan efisien. Kahanan ngono kuwi mesthi nyenengake liyan. Para kadang kang bisa nyenengake liyan, mesthi bungah ta?
Gawe bungahe wong liya, jarene para wasis, padha karo ibadah. Apik tenan yen ngono. Babagan gawe bungahe liyan, aku kudu sinau. Awit, ing salawase urip iki, aku rumangsa durung bisa mujudake. Malah kepara kosokbaline, bisa gawe susahe liyan.
Balik ing babagan nglayani liyan. Kajaba dadi jujugane liyan takon alamat, para kadang kang nglayani liyan weruh papan-papan wigati. Papan-papan wigati iku bisa arupa apa wae. Saka gedung-gedung pemerintah, swasta, nganti lapak-lapak kanggo dodol gethuk, jagung bakar, sate ayem, lan sakpanunggalane. Apa wae kang ana ing sakpinggire dalan sing diliwati para kadang mau, bisa dideleng lan dadi kawruh.
Mesthi beda karo kadang sing ora nate nglayani liyan. Apa maneh yen ing omah wae. Ora nate metu-metu. Mbokmanawa kawruhe ora akeh. Malah bisa wae ora duwe kawruh babagan kahanan ing njaba omah. Mangka kawruh njaba omah gedhe paedahe.
Tumprape kadang kang demen nglayani, mesthi wae isih ana maneh kauntungan-kauntungan liyane kang ditemu lan dadi kawruh. Dadi, para kadang sing seneng nglayani marang liyan, mesthi wae akeh kawruhe.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar